Պարույր Սևակը ստեղծեց համաշխարհային գրականությանը համահունչ պոեզիա։ Նա մեծ որոնող ու նորարար էր։

Աշխարհին ուղղված մի բացիկ եմ ես. 

Մի՛ ծրարեք ինձ 

Եվ մի՛ սոսընձեք...

 Սևակը գիտնականի աչաշրջությամբ էր ստեղծագործում։ Նա իր պոեզիայում համադրեց գիտնականի որոնող հայացքն ու զգացմունքային պատկերները։ Սևակին բնորոշ են սրամիտ, խոր ու ազդեցիկ փիլիսոփայական մտքերը, բանաստեղծական անսովոր պատկերները, բառախաղերը, որոնք ընթերցողին ստիպում են խորհել, առավելագույնս կենտրոնանալ։

Պարույր Սևակի տաղանդը լավագույնս դրսևորվել է հատկապես նրա վերջին ժողովածուներում՝ «Մարդը ափի մեջ» և «Եղիցի լույս»:

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,

Շաղվի՛ր,

Մաղվի՛ր,

Թաղվիր այնպե՛ս և այնքան խո՛ր,

Որ մենք չապրենք` ինչպես ձուկը

Իր մշտամութ-անլուսամուտ պետության մեջ...

 Սևակը նաև մեծ գրականագետ էր, վերլուծաբան։ Հատկապես արժեքավոր է նրա «Սայաթ-Նովա» մենագրությունը։

Կատարել է նաև բարձրորակ թարգմանություններ: