Դու ընդամենը անհատ էիր, բայց ինչպիսի անհատ։ Նման էիր լեռնային մի աղբյուրի, որն իր ուժը բնության ընդերքից է առնում ու բնության ուժն է բերում ժողովրդին։ Եվ սիրում էինք քեզ, որովհետև չենք կարող բնությունը չսիրել։ ժողովուրդը քեզ  ծնեց մաքառման գնով, ծնեց ժամանակին, որպեսզի քո միջոցով երգեր իր ցավն ու ուրախությունը: Այդպիսի անհատներ ժողովուրդը հեշտությամբ չի ծնում ու չի կարող հեշտությամբ բաժանվել նրանից։

Նա փառք չէր փնտրում: Փառքը, սակայն, արդեն «Զանգակատնից» հետևում էր իրեն: Սրա «գաղտնիքը» միայն ինքը` բանաստեղծը գիտեր: Հարուստ ու եռուն, մտավոր ու հոգևոր անհանգիստ կյանք, անսահման անկեղծություն, ինքնայրում ու բոցավառում, խոսքի ու գործի ներդաշնակություն - «գաղտնիքը» բնավորության այս գծերն էին, որ շարունակվում էին և´ պոեզիայում, և´ բանասիրության ու հրապարակախոսության մեջ։ 

Նա ազատ էր որպես արարող, գամված էր իր ազգի վերքին՝ իբրև Պրոմեթևս: Եվ նա վեր խոյացավ ցավից ու տոնեց մահվան հանդեպ իր հաղթանակը։ Մեծ Հայաստանը մեծ մոր նման հպարտանում է, որ աշխարհին պարգևել է ճշմարիտ բանաստեղծի։

***

Կաթիլի մեջ տեսավ աշխարհը, իսկ ցորենհատի մեջ՝ երկիր մոլորակի հարստությունը, հայոց թախծի մեջ դրեց վիշտն համամարդկային, նորածնի ճիչի մեջ լսեց տիեզերքի ուրախության երգը. ահա սրանով էլ նա հասկանալի է ընդմիշտ ու ամենքին։ Մեծ բախտավորություն էր Պարույրի հետ առնչվելը, առավել ևս բարեկամություն անելը: Նա հրաշալի էր ինչպես բնություն, և իմաստուն՝ ինչպես բանականության պատմություն։

Մեծ մարդ էր Պարույրը։ Նրա մեջ զարմանալիորեն ներդաշնակ էին հողի փիլիսոփան ու քաղաքակիրթ բանաստեղծը։ Ծնվելով գյուղում և գյուղից՝ նա իր հոգևոր հացը հայթայթեց հայրենի և համաշխարհային գրականության այն մեծերից, որոնց խոսքի մեջ սիրտն ու միտքը ներդաշնակ են։ Մեծ  և խիզախ բանաստեղծ էր Սևակը։ Մեծամիտ չէր, որովհետև մեծ էր։ Փառասեր չէր, որովհետև աստվածատուր էր: