Գալշոյանի ծնողները փախստական սասունցիներ էին, հայրը կորցրել էր առաջին ընտանիքը։

Եվ նրանց որդին, հաղթահարելով խորհրդային իշխանությունների արգելքը, իր ստեղծագործություններում գրում է կորսված Էրգրի կարոտի մասին։ Գրում է այնպես, կարծես մանկությունն անցկացրել է այդ լեռներում ու զգացել է տեղահան լինելու ցավը։

Գալշոյանի հերոսները ազնիվ են, անկեղծ ու մի քիչ «ծուռ», ինչպես մեր էպոսի հերոսները։

Գալշոյանի կարոտը խեղճությունից չի բխում, այլ արժանապատվության զգացումից։

Նա համոզված էր, որ մենք պետք է ընդունենք մեր պարտությունն ու կորուստը և հիշենք։ Այդ հիշողությունը պիտի սերունդների միջև կապը ապահովի։ Ու մի օր, երբ հնարավոր կլինի վերադառնալ, այդ սերունդը հոգով կզգա ու կճանաչի իր երկիրը։

Ահա ինչու էր Գալշոյանը ձայնագրում սասունցի ծերունիներին ու հիշողության մեջ վերակերտում մեր պատմական հայրենիքի ամեն մի քարն ու թուփը։