Հրանտ Մաթևոսյանը գրում է գյուղի մարդու ու բնության ներդաշնակ հարաբերությունների մասին, որոնք դրսից եկող պարտադրանքով խաթարվում են։ 

Մաթևոսյանը կարողանում  է ներսից զգալ ու արտահայտել մարդու, ձիու, գայլի, անգամ ծաղկի հոգեբանությունը։

Մաթևոսյանի գրական աշխարհի բնակիչները ապրում են Ծմակուտում, որը երևակայությամբ ստեղծված բնակավայր է։ Մաթևոսյանը գրում է․ «Ծմակուտն  իրական Ահնիձորի  (գրողի ծննդավայրն է) և իմ սիրո միությունն է»։

Մաթևոսյանը գրում է, որ Ծմակուտից դուրս չգալով՝ կարող է պատասխանել աշխարհի ամենացավոտ հարցերին։ Այսինքն՝ նրա ստեղծագործությունները մարդկանց փոքր խմբի մասին չեն։ Մարդն ամենուր նույնն է՝ իր հոգսերով, ուրախություններով ու ցավերով։ Եվ  գրողը տեսնում է այն, ինչը միավորում է բոլորին։ Դա է պատճառը, որ Մաթևոսյանի գործերը սիրվեցին տարբեր ազգերի կողմից։