Սարոյանը բարության, խաղաղասիրության, կարեկցանքի դեսպանն է աշխարհում։ Նրա ստեղծագործություններից լավատեսություն ու մանկական անմիջականություն է փոխանցվում։

Նրա գրականությունը ապաքինող, հուսադրող ազդեցություն ունեցավ Առաջին և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների արյունոտ իրականությունից հոգնած մարդկանց վրա և այժմ էլ շարունակում է իր այդ դերը։ 

Սարոյանի ստեղծագործությունների հերոսները պարզ, աչքի չընկնող, մի քիչ խենթ մարդիկ են՝ հարուստ ներաշխարհով։ Նա կարծում էր, որ լավ գրականություն ստեղծելու համար չպետք է ցնցող սյուժե հորինել և «սպանել հերոսներին»։  

Նրա ստեղծագործություններում մեծ է ինքնակենսագրական տարրը, կա նուրբ հումոր, ինքնահեգնանք։

Ինչպես սարոյանական գրականությունն է միավորող դեր կատարում՝ մարդասիրության ու խաղաղության գաղափարների շուրջ, այնպես էլ իր գրողական ազգային պատկանելության հարցն է Սարոյանը միավորելով սահմանել․ «Թեև գրում եմ անգլերեն և ծնունդով ամերիկացի եմ, բայց ինձ համարում եմ հայ գրող:

Լեզուն, որով գրում եմ անգլերեն է, միջավայրը, որ նկարագրում եմ, ամերիկյան է, բայց ոգին, որ ինձ մղում է գրելու, հայկական է»։