Ընդհանուր բնութագիր

Աշխարհից հեռու մի գյուղում, եղեգնյա մի սրինգ կտրած,
Արև՜ է երգել ու գարուն, այս հիվանդ, հանճարեղ պատանին։

Եղիշե Չարենց

Միսաք Մեծարենցը մեր գրականության զարմանալի հայտնություններից է՝ «հանճարեղ պատանի», որն ապրեց ընդամենը 22 տարի, սակայն մի քանի տասնյակ բանաստեղծություններով իր հավերժական տեղը ամրագրեց մեր մեծագույն բանաստեղծների կողքին։ 

Մեծարենցը բնապաշտ է։  Նա զարմանալի տեսողություն ու նրբազգացություն ունի․ զգում  ու տեսնում է բնության ոգին, շնչառությունը․

 Ջուրը ցայտքեն ծաղիկ ծաղիկ կը կաթե.
 Վըճիտ, ինչպես լույսե արցունքը մանկան․․․

Մեծարենցի պոեզիան ամբողջությամբ սեր է, համամարդկային սեր։ Այն կարծես արևի ճառագայթ լինի՝ ուղղված մարդկությանը։ Մեծարենցը հիշեցնում է, որ կյանքն ինքնին անկրկնելի գեղեցկություն է՝ չնայած նրանում եղած բազմաթիվ ցավերին։ Նրա պոեզիան ինքնամաքրման ուղի է․

Տու՜ր ինծի, Տե՜ր, ուրախութունն անանձնական,

Ու չըլլա որ ուրիշներու կոծն ու կական

Խեղդել ուզեմ ջրվեժին մեջ դափիս ձայնին․․․

Մեծարենցը քիչ ժամանակ ուներ, բայց նրա ժամանակը երկրային օրենքներով չէր առաջանում, այլ տիեզերական։ Այն, ինչ հասցրեց նա հասկանալ, զգալ ու ստեղծել մի քանի տարում, համարժեք էր այլ մարդկանց տասնյակ տարիներին։

 ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐՆ ԵՆ՝

բանաստեղծություններից՝  «Աքասիաներու շուքին տակ», «Նավակները», «Մեղուները», «Մթնշաղեր», «Վայրկյան», «Արևին», «Տուր ինծի, Տեր», «Հյուղը» և այլն։

Հոդվածներից՝  «Ինքնադատության փորձ մը», «Նարեկացիին հետ» և այլն։

 

 

 

Հրատարակել է բանաստեղծությունների երկու ժողովածու՝ «Ծիածան», «Նոր տաղեր» ։

«Քերթվածները իբրև բառ պետք է ունենան տերևին թրթռումը, թռչունին դայլայլը, մարդերուն գորովը, դաշտին ու լերան մշտանույն զորությունը։ Բանաստեղծին ձայնը տիեզերական հարաբերականության մի լարը պետք է ըլլա՝ բոլոր գոյություններուն համադրական թրթռումովը տրոփուն»։

Միսաք Մեծարենց

 

Մ․ Մեծարենցին նվիրված բաժնի գրական խորհրդատու՝  Լուսինե Զաքարյան