Մեծարենցը բնապաշտ է։  Նա զարմանալի տեսողություն ու նրբազգացություն ունի․ զգում  ու տեսնում է բնության ոգին, շնչառությունը․

 Ջուրը ցայտքեն ծաղիկ ծաղիկ կը կաթե.
 Վըճիտ, ինչպես լույսե արցունքը մանկան․․․

Մեծարենցի պոեզիան ամբողջությամբ սեր է, համամարդկային սեր։ Այն կարծես արևի ճառագայթ լինի՝ ուղղված մարդկությանը։ Մեծարենցը հիշեցնում է, որ կյանքն ինքնին անկրկնելի գեղեցկություն է՝ չնայած նրանում եղած բազմաթիվ ցավերին։ Նրա պոեզիան ինքնամաքրման ուղի է․

Տու՜ր ինծի, Տե՜ր, ուրախութունն անանձնական,

Ու չըլլա որ ուրիշներու կոծն ու կական

Խեղդել ուզեմ ջրվեժին մեջ դափիս ձայնին․․․

Մեծարենցը քիչ ժամանակ ուներ, բայց նրա ժամանակը երկրային օրենքներով չէր առաջանում, այլ տիեզերական։ Այն, ինչ հասցրեց նա հասկանալ, զգալ ու ստեղծել մի քանի տարում, համարժեք էր այլ մարդկանց տասնյակ տարիներին։