Հենք

Ասույթներ, թևավոր խոսքեր

Ասույթներ

Հողեղեն եմ առանց երգ, ես երգով եմ հրեղեն։

Բանաստեղծի զորությունն անկեղծությունն է: Որքան մեծ է նրա անկեղծությունը, այնքան շատ սրտերի, շատ սերունդների հետ կխոսի: Բանաստեղծին հրամայողը նրա սիրտն է, իսկ այդ սիրտը պատկանում է ժողովրդին:

ժողովրդի մոտ չի կարելի գնալ ոչ անկեղծ սրտով: Նա իսկույն կզգա: Այդ սովորեցրեց ինձ Ավետիք Իսահակյանը: Իմ գրական բեմերից նա մշտապես հետևում էր ինձ, խորհուրդներ տալիս, քաջալերում: Մինչև կյանքի վերջին օրերը Վարպետը հոգում էր իմ մասին: Նա կենդանի փարոս էր ինձ համար, թե ինչպես ծառայել ժողովրդին:

Մաքուր անգրագետը կարող է գրագետ դառնալ, գրագետ անգրագետը՝ երբեք։

Բառն այն է, ինչ որ շիկացած երկաթի վրա իջնող կռանը, որը կերտում է և խոփ, և սուր: Ավելին, ինչ որ կույր մարդուն ուղեկցող մանուկը:

Իսկական բանաստեղծը ստեղծագործական երկունքի պահին վագր է, որը զարմանալիորեն ծնում է... եղնիկ:

Ինչպես կաղնի ծառը սկսվում է հողից, այնպես էլ պոեզիան սկսվում է հայրենի խրճիթից: Բանաստեղծությանս մայր ակունքը մայրենի հողն է, մայրենի լեզուն է նրա պաշտպանությունը, ազգի ողնաշարը, ազգի մշտատևության մեծ խորհուրդը: Սրանց ավելացրած համամարդկային չմեռնող զգացմունքները:

Ինչպես որ ընտանիքից է ակունք առնում հայրենիքը, այդպես էլ ազգից, ազգայինից է սկսվում համամարդկայինը:

Մարդը մարդու ցավը միշտ էլ կհասկանա, եթե չխանգարեն, եթե թողնեն:

Վարդանները՝ մահի վրա, Վասակները՝ գահի։

Երեք հարյուր տարի ճախրում է արծիվը երկնքում: Բայց ահա գալիս է մահը, և երեք վայրկյանն էլ բավական է երկնքից գետին գահավիժելու համար: Ուրեմն պետք է ճախրել միշտ: Օր ու գիշեր: Ճախրել Աստծուց սահմանված բոլոր երեք հարյուր տարին: Եվ ամբողջ երեք հարյուր տարի բարիք գործել: Իսկ մնացած երեք վայրկյանը կբավականացնի, որ զավակիդ ժառանգես հենց բարությունը:

Հայ ժողովուրդը Աստծուն ու «Նարեկին» պաշտում է հավասար: Այն տարբերությամբ, որ Աստծուն պահում է գլխից վեր, իսկ Նարեկը՝ բարձի տակ։

թևավոր խոսքեր