Համո Սահյանը (Հմայակ Սահակի Գրիգորյան) ծնվել է 1914 թ․ ապրիլի 14-ին ներկայիս Սյունիքի մարզի Լոր գյուղում։ Գրական անունը ստեղծել է իր անվան կրճատումից  և հոր անվան առաջին մասից՝ ՍԱՀ + յան։

Լորը Արամազդ լեռան լանջի կիրճերից մեկում ծվարած շատ փոքրիկ գյուղ է։

Սահյանի հայրը՝ Սահակը, հավասարակշռված, ճշմարտասեր, համեստ մարդ էր, եղել էր գյուղի նախագահը։

Մայրը՝ Գայանե Լալայանը, վաղ է մահացել։ Նրա նվիրական կերպարը նույնպես արտացոլվել է Սահյանի բանաստեղծություններում։

Իմ կյանքի գինն էիր, իմ Ծիր Կաթինն էիր,

Եվ իմ բաժինն էիր, և իմ բագինն էիր,

Դու խառնված էիր շնչիս, էությանս…

Դու իմ միակն էիր, ինչպես Հայաստանս:

                                              (Մայրս)

Սահյանը 10-13 տարեկանում սովորում է գյուղի տարրական դպրոցում, որտեղ տարիներ առաջ դասավանդել էր երիտասարդ Ակսել Բակունցը, որին Լորում բոլորը որպես Ալեքսանդր վարժապետ գիտեին։ Երբ Սահյանը դպրոցական էր, Ակսել Բակունցը կրկին գալիս է Լոր գյուղ՝ այս անգամ որպես գավառի գյուղատնտես։ Այդ այցը Սահյանի մանկության ամենաջերմ հուշերից է։ «Բակունցի գյուղ գալով Լորի սարերում մի նոր արև բարձրացավ»,- հիշում է Սահյանը։

(Սահյանի հուշերը այս հանդիպման մասին կարդա հետաքրքիր պատմություններ բաժնում)։

Համո Սահյանը 13-14 տարեկան էր, երբ տեղափոխվում է Բաքու։ Այնտեղ էին ապրում նրա հորեղբայրները։

Բաքվում Սահյանը հայկական դպրոց է հաճախում, հետո բանասիրական բարձրագույն կրթություն է ստանում, գալիս Սիսիան ու աշխատում թերթի խմբագրությունում։

1935 թ․ տպագրվում են առաջին բանաստեղծությունները, որոնց մասին Սահյանն ասել է․ «Չգիտեմ ինչու և ինչպես սկսվեց իմ գրական մուտքը։ Երբ արդեն հասկացել էի, որ Չարենցի կողքին բանաստեղծություն գրելն ավելորդ է, արդեն ուշ էր, որովհետև Չարենցը հավանել էր իմ ոտանավորներն ու բարի ճանապարհ մաղթել»։

1941 թ․ սկսվում է Հայրենական մեծ պատերազմը, և Սահյանը մեկնում է ռազմաճակատ։ Կռվում է ռազմածովային նավատորմում՝ որպես նավաստի, ապա՝ որպես հրամանատար։

Կերչում թշնամու արկը կիսում է նրանց նավը, մի կեսը սուզվում է, իսկ մյուս կեսի վրա մնում են նավապետն ու Սահյանը, որը ազդանշան տվողն էր։ Հենց նրա ազդանշանով էլ օգնության են հասնում ու փրկում բոլորին։

Սահյանը երկրորդ անգամ ամուսնանում է Սվետլանայի հետ, որը բանաստեղծի կողքին էր մինչև նրա կյանքի վերջին օրերը։

Համո Սահյանի մասին նրա որդին՝ Նաիրին, պատմում է․ «Հորիցս խրատ չեմ լսել. Նա լուռ էր դաստիարակում իր զավակներին ու այդ լռությունն ավելի ազդեցիկ էր, քան ցանկացած խրատ։ ․․․․Հայրս հասարակ մարդ էր, համեստ, ինչ-որ տեղ նաև՝ ամաչկոտ: Իր մեջ էդ եսը, էգոն չկար: Ինչպես բոլորն էին, այնպես էլ ինքն էր: Բայց, միևնույն ժամանակ, նրա ամեն ինչն էր տպավորիչ: Նրա ամեն խոսքը գնում, հասնում էր մինչև հոգուդ հատակը: Խորհուրդ չէր տալիս, ուրիշ տեսակ մարդ էր…»։

1951-ից Սահյանը հաստատվում է Երևանում, աշխատում մամուլում՝ ստանձնելով տարբեր պաշտոններ։ Լույս են տեսնում նրա լավագույն ժողովածուները՝ «Մայրամուտից առաջ», «Քարափների երգը», «Սեզամ բացվիր», «Իրիկնահաց», «Դաղձի ծաղիկ»  և այլն։ Իսկ վերջին ժողովածուն՝ «Ինձ բացակա չդնեք», լույս տեսավ բանաստեղծի մահից 5 տարի հետո։

Սահյանը նաև տաղանդավոր թարգմանիչ էր։ Մեծ արվեստով թարգմանել է Ալ․ Պուշկինի, Ս․ Եսենինի, Գ․ Լորկայի և ուրիշ մեծերի ստեղծագործությունները։