Գրասեղանի թելադրանքը

Մահարին սովորություն չուներ ասելու, թե ի՛նչ է անում, ինչի՛ վրա է աշխատում:

Առօրյա խոսք ու զրույցի մեջ որքան որ բաց էր ու սրտաբաց, նույնքան էլ խուփ էր իր ծրագրերի ու անելիքների հարցում: Երբ մամուլում հանդիպում էր որևէ գրողի ծանուցումներին, թե ահա շուտով կավարտի այս ու այն գործերը, բարեմիտ հեգնում էր.

- Հալլա՜, հալլա՜, այս մարդ ջուր չտեսած կբոբկնա: Իսկ եթե ավարտես ու չստացվի այն, ինչով հիմա այդքան ինքնավստահ հուսադրում ես ընթերցողին, պարտքդ ո՞վ է մարելու, եղբա՛յրս:

- Ինչո՞ւ ես այդպես ասում, Գուրգե՛ն խան, եթե մարդն աշխատում է, նշանակում է գիտե, թե ինչ է ստացվելու:

- Հապա քրասեղա՞ն...

- Գրասեղանն ի՞նչ...

- Ինչ կուզես՝ ծրագրի՛, նստեցիր քրասեղանի առջև, նա քո բոլոր ծրագրեր կծալի, ու ինք կսկսի թելադրել:

- Անհեթեթ բան ես ասում:

- Անհեթեթ դու ես, որ մինչ հիմա չես հասկացե այդ պարզ ճշմարտություն: Ես իմ սեփական փորձով գիտեմ: «Մանկություն» և «Պատանեկություն» ես բոլորովին այլ կերպ կծրագրեի, նստեցի գրելու, քրասեղան եկավ, մտավ իմ ու ծրագրերիս արանք և սկսեց ինք թելադրել…

Ոստիկանական բաժանմունքում

Մահարին սիրում էր գիշերները թափառել Երևանում, հիանալ նոր ստեղծված ճարտարապետական հրաշալիքներով։ Մի անգամ նրան է մոտենում մի ոստիկան և հարցնում, թե ով է և ինչու է այդ ուշ ժամին այդտեղ։ Գուրգեն Մահարին պատասխանում է, որ ինքը Մահարին է։ Ոստիկանը  ժպտում է և ասում, որ իրեն այդքան էլ հեշտ չէ մոլորեցնելը։ Ինքը դպրոցում սովորել է, որ Մահարին Բաղդադում ապրող բանաստեղծ է եղել և մեռել է դարեր առաջ (նկատի ունի Աբու Լալա- Մահարուն, որի մասին է Ավ․ Իսահակյանի նշանավոր պոեմը)։

Խեղճ Մահարին հայտնվում է ոստիկանության բաժանմունքում։ Հերթապահ ոստիկանը ճանաչում է Մահարուն և ասում, որ երկու անգամ  կարդացել է նրա «Մրգահաս» ժողովածուն և ներողություն է խնդրում պատահածի համար։

Պատվաստված բարդիներ

Մի սկսնակ բանաստեղծուհի, որը ներշնչված էր «Երեք բարդի» ստեղծագործությամբ, Մահարուն է ներկայացնում իր գրվածքները: Մահարին, որի դեմքին արդեն թառել էր չարաճճի երանգով մի ժպիտ, այսպես է հակադարձում.

-Աղջի՛, դու իմ փարդիներաց վրա ինչո՞ւ ես զանազան ծառեր պատվաստե (կսնակ բանաստեղծուհին բարդիների նմանությամբ գրել էր նշի ծառ):