Միայն մի քանի տաղով Նարեկացին կդառնար մեր առաջին մեծ բանաստեղծը, բայց նա կերտեց նաև «Մատյանը», որ մեր բանաստեղծության Աղթամարա վանքն է՝ լոկ այն զանազանությամբ, որ «Մատյանն» անկործանելի է ստուգապես։    

Լինելով մեր հին գրականության ամենից շատ հրատարակված ու հայ ժողովրդի մեջ ամենատարածված գիրքը, իր բազմաթիվ վերնագիր-անվանումների փոխարեն կոչվելով պարզապես «Նարեկ»՝ բանաստեղծության պես արտակարգ և անզուգաբախտ հատորը ոչ այնքան ընթերցվել է, որքան համբուրվել, դրվել ոչ այնքան դարակի կամ գրակալի, որքան հիվանդի ճակատի վրա կամ բարձի տակ, ոչ այնքան հասկացվել, որքան զգացվել, ոչ այնքան գնահատվել, որքան պաշտվել։

…Երբ Նարեկացի եմ կարդում, ուզում եմ պատռել ու այրել սեփական բանաստեղծություններս: Կամ գրել դրանք նորից: Նարեկացի կարդալով՝ ես մտածում եմ այն մասին, որ կյանքը հավերժական է, մահը՝ վայրկենական:

Ռուս կամ այլազգի գրասերը, ծանոթանալով Նարեկացու պոեզիայի միայն մի փոքրիկ հատվածի թարգմանությանը («Մատյան ողբերգության»)՝ վիթխարի հանքաշերտից պոկված ու հեռուներ տարած փոքրիկ այդ բեկորին, հիացմունքից քար է կտրում ու զարմանում, որ Հայաստանում, ահա 1000 տարի, ժամանակի ու տարածության հաստ շերտերի տակ ծածկված, հանգչում է մի այնպիսի անհավանական հարստություն, մարդկային մտքի ու հոգու մի այնպիսի տիտան։

Հայ հանճարը կարողացել է խոսել մարդկային սրտի ամենանվիրական ու ամենաքնքուշ զգացմունքների հետ և կարողացել է հասնել մինչև Նարեկացին, որ ապաշխարողի կերպարանքով իր գլուխը բարձրացրել է մինչև երկինք ու զրույց է արել Աստծո հետ երես առ երես։

Այստեղ արդեն հայի լեզուն չէ, որ խոսում է, բերանը չէ, որ պատմում է, կրակված սիրտն է, որ այրվում է երկիրը բռնած, տանջված հոգին, որ մռնչում է մինչև երկինք։